Jestem osobą, której dość trudno wyrazić cokolwiek, używając tylko dziesięciu słów (chyba że na egzaminie ustnym, wtedy zawrę wszystko, co mam do powiedzenia, maksymalnie w trzech).
W kwietniu, z lekkim opóźnieniem, zawitała wreszcie do Danii wiosna! Co prawda nabyła się tylko chwilę, po czym ją dość agresywnie zwiało, no ale ważne, że wpadła… A oprócz tego działo się!
Dania szczyci się tym, jak wielką wagę przykłada do ekologii. Recykling, odnawialne źródła energii, ekologiczne jedzenie są w tym kraju niezwykle ważne. No dobrze, ale jak to wygląda na co dzień?
Niby zaczęła się wiosna, ale tak naprawdę zima nie chciała odpuścić aż do nadejścia kwietnia. Marzec – ostatnie (oby!) śniegi, ukradziona godzina i przedświąteczne wykurzanie pająków.
Po czym najłatwiej poznać, że Duńczycy są gotowi na Wielkanoc? W sklepach brakuje krewetek, jagnięciny i śledzi, a półki z marcepanowymi kolorowymi jajkami są wyraźnie przetrzebione.
Marzec: Dzień Kobiet, wiosna, utrata cennej godziny snu i nadchodzące święta. Z tego wszystkiego najprzyjemniejsze zdecydowanie to pierwsze (zwłaszcza że wiosna tylko wpadła się przywitać, po czym postanowiła się jeszcze zdrzemnąć). Z tej okazji – o kobiecie, językowo.
Uczeń może być szóstkowy, ale może być też przeciętny albo wiecznie zagrożony z kilku przedmiotów. Oceny warunkują to, jak postrzegamy własne i cudze dzieci, no bo przecież co dobrego może wyrosnąć z Asi, która ma same tróje…?
W ostatnim wpisie, podsumowującym luty, wspomniałam o zagrożeniu strajkami nauczycieli. Starałam się skrótowo wyjaśnić, o co w tym wszystkim chodzi, ale temat zasługuje na osobny wpis – dziś więc zapraszam cię do zapoznania się z tzw. duńskim modelem.
W tym roku luty przyniósł Danii śmierć w rodzinie królewskiej, konflikt, zapowiedź kolejnego, a następnie przysypał to wszystko śniegiem. I dmuchnął syberyjskim wiatrem, żeby się równomiernie rozłożyło.
Może być tak, że Dania kojarzy ci się tylko z wikingami i szczęściem. Nie byłoby w tym nic dziwnego – w końcu przez wiele lat okupowała zaszczytne 1. miejsce w światowych rankingach szczęśliwości. More…
Czasem tak bywa, że ma się tego jednego ukochanego aktora, dla którego obejrzy się każdy film. I nawet jeśli okaże się niewypałem, nie przejdzie przez myśl jakieś sążniejsze narzekanie… no bo on.
Mogłoby się wydawać, jakże mylnie, że zimna, mroczna Skandynawia, która wręcz zachęca do spędzania większości czasu w cieple własnych czterech ścian, to idealne miejsce do życia dla tych, którzy nie przepadają za dużymi skupiskami ludzi.
Jestem zdania, że każdy powinien mieć możliwość zdecydowania, w jakim miejscu będzie mu się najlepiej żyło. W dzisiejszych czasach, na szczęście, każdy może przeprowadzać się z kraju do kraju o wiele swobodniej, niż kiedykolwiek wcześniej.
Język duński nie jest ładny. Ani to nie brzmi, ani się nie artykułuje. Gdybym miała go porównać do innego języka, to taka mieszania niemieckiej i francuskiej wymowy.
Duńczycy nie lubią pracować zbyt dużo – tydzień pracy oznacza raptem 37 godzin, przysługuje im miesiąc wakacji w ciągu roku, oprócz tego mamy różne drobne święta, no i strach, przed śmiertelną chorobą, zwaną stresem.
Umiesz sobie wyobrazić lepszą scenerię dla mrożącego krew w żyłach kryminału, niż mrożącą absolutnie wszystko w ciele Grenlandię? Ja nie.
More…
Królestwo Danii, składające się z Danii, Grenlandii i Wysp Owczych, z czego te dwie ostatnie nie wydają się do końca zadowolone, jest najstarszą europejską monarchią.
Mam nadzieję, że siedzisz sobie teraz z wciąż pełnym powigilijnym brzuszkiem i zastanawiasz się, w jakiej kolejności pochłonąć kolejne pyszności. I że masz na sobie ulubiony sweter, i że Mikołaj trafił z prezentami.
Wyobrażasz sobie jakiś element garderoby bardziej odpowiedni na Gwiazdkę niż cieplutki, milutki, może odrobinę za duży, sweter świąteczny?
Blogowanie pod Jemiołą trwa w najlepsze, a blogerzy językowo-kulturowi dostarczają codzienne porcje świątecznych wpisów. Przyszła kolej i na mnie!
Skandynawia miała oznaczać idealne zimy. Śnieg, mróz, dłuższe noce, magiczne ponure krajobrazy. Tak to sobie wyobrażałam.
Kieruj się zasadami Janteloven i nie sądź, że jesteś kimś wyjątkowym. Czy to faktycznie tak działa? Skąd się właściwie wzięło?
Dowiedziałam się ostatnio, że listopad, zwłaszcza w Danii, uważany jest za najgorszy miesiąc w roku.
Z flagami państw jestem trochę na bakier. Najzwyczajniej w świecie mało która wizualnie mi się podoba. Co innego flagi pirackie…
W Polsce wokół Halloween krążą niczym stado wygłodniałych szerszeni kontrowersje – obchodzić, nie obchodzić, amerykańskie, ale fajne, dzieci chcą, ale kościół zabrania… Jak to wygląda w Danii?
Zewsząd otaczają nas wszelakiej maści specjaliści: a to od diety, stylu życia, sportu, układania włosów, znawcy polityki i mediów, krytycy sztuki, literatury i kuchni. Mówią, że swoją mądrością trzeba się dzielić. To i ja się podzielę.
Ostatnimi czasy natknięcie się na co najmniej jedną pozycję poświęconą hygge w księgarni jest nieuniknione. A jak nie hygge, to szwedzkie lagom, czy też polskie jakośtobędzie.
Problem z otyłością u dzieci nasila się obecnie zarówno w Stanach, jak i Europie, i nie bardzo wiadomo, co z tym zrobić. Poza, oczywiście, zalecaniem ruchu i ograniczenia słodyczy. Co jest przecież szalenie skuteczne.
Języka obcego można uczyć się na wiele różnych sposobów i należy przede wszystkim znaleźć taki, który u ciebie sprawdza się najlepiej, nie nudzi i przynosi najlepsze efekty. Z czego jednak zawsze warto korzystać, niezależnie od obranych metod, to książki.
Jest teraz taki czas w roku, kiedy najbardziej zbiera mi się na refleksje maści wszelakiej.
Między polskim i duńskim najłatwiej wskazać różnice, bo też jest ich cały ogrom. Poczynając od gramatyki, przez wymowę, na ekspresji językowej kończąc. Również korzenie tych języków sięgają w dwie różne strony, w większości czerpiąc z odmiennych źródeł.
Jeśli babie lato kojarzy wam się z upierdliwymi pajęczynkami wpadającymi w twarz, to zapewniam że w Danii… wygląda to zupełnie tak samo, tylko dodajcie do tego dym papierosowy.
Jadąc do Danii, nie miałam zbyt wielkiego pojęcia o panującym tutaj wyznaniu. No bo skoro Europa, to katolicyzm chyba, nie…?
W kółko piszę wam o tym, co myślę o Danii i Duńczykach. Dzielę się swoimi obserwacjami i opiniami. A co na to wszystko Duńczycy?
Każdy język ma swoją mroczną stronę. Wyrażenia nieobsługiwane przez słowniki. Zmora rodziców, których pociechy ze zdumiewającą skutecznością potrafią rozpoznać zakazane słowa i wystrzelić nimi w niespodziewającą się niczego ciotkę.
Wiecie, co się dzieje we wrześniu? Ha? Nie, nie chodzi o początek szkoły. Nawet nie o moje urodziny! Zaciekawieni już?
Wam też się zdarza zrobić pokaźne zakupy, kupić dosłownie wszystkie potrzebne produkty na kilka następnych dni, po czym w domu zorientować się, że zapomnieliście o najważniejszym składniku obiadu?
Jest kilka rzeczy o pracy w Danii, które warto wiedzieć. Dzisiaj przygotowałam zbiór informacji dla wszystkich, którzy chcieliby tę opcję rozważyć.
Jak można wybrać się w podróż w czasie, poczuć jak Sansa Stark śledząca z zapartym tchem turniej rycerski, albo jak król, ku którego chwale walczą rycerze w lśniących zbrojach?
Zostało jeszcze trochę czasu, żeby spontanicznie się spakować, w ostatniej chwili dorwać tanie bilety i wybrać się w jakieś miejsce, do którego nigdy nie planowaliśmy się wybrać.
Tym, co na pewno zobaczymy w Danii, czego w żaden sposób nie uda nam się pominąć, gdy tylko przekroczymy jej granicę, są z całą pewnością duńskie domy.
No dobra. Właśnie mija rok, odkąd przyjechaliśmy razem do Danii. Od tych pierwszych chwil, skręcania mebli, nieśmiałego wychodzenia na ulicę i przyzwyczajania się do nowej sytuacji.
Wiecie już, że język duński rozczarował mnie w praktyce, bo choć z ogromną przyjemnością zgłębiam jego zasady na papierze, to w mowie pomiędzy mną a zrozumieniem stoi wysoki mur.
Zaczęło się lato. Pora roku, która już zawsze kojarzyć się będzie z wakacjami, nawet wtedy, kiedy zamiast na plaży spędzamy je w pracy. Chyba że w Danii. W Danii to po prostu najpiękniejszy dzień w roku.
Christiania, jeśli już w ogóle komuś się z czymś kojarzy, to z narkotykami właśnie. O, tam to można kupić jointa! Ileż osób jeździ do Kopenhagi właśnie po to, żeby się w Christianii zaopatrzyć. Warto jednak wiedzieć, że znajdziemy tam nieco więcej, niż nielegalne w Danii używki.
Ostatnimi czasy Skandynawia i języki skandynawskie cieszą się całkiem sporą popularnością. Być może dlatego, że na pierwszy rzut oka nie wydają się szczególnie skomplikowane – zwłaszcza jeśli znamy już angielski lub niemiecki.
Jaki kraj, taka mafia. Włosi, dla przykładu, ze swoim Ojcem Chrzestnym wzbudzają nawet pewien respekt, musicie przyznać. A Dania? Szkoda gadać.
To był mój pierwszy raz. Pierwszy raz w życiu doświadczyłam takiego uczucia. Aż mi się zakręciło w głowie i na chwilę straciłam świadomość.
Znacie na pewno to uczucie, kiedy jest wam przykro. Nie chodzi mi o to, że z jakiegoś powodu (lub zgoła bez żadnego) jesteście smutni i nic was nie może pocieszyć (poza toną czekolady i Dziennikiem Bridget Jones/kilkoma godzinami Wiedźmina). Bardziej o to, że ktoś robi lub mówi coś, co sprawia, że serduszko nas boli i nie wiemy, jak się zachować.
Jeżeli kiedyś myśleliście o założeniu własnej firmy, być może wyobrażaliście sobie ten moment, kiedy sprzedajecie swój biznes za grube miliony i do końca życia sobie odpoczywacie. W Danii też mają takie marzenia i ciekawe sposoby ich realizacji.
Nasze miasto zostało opanowane przez kebaby i salony fryzjerskie (z przewagą tych drugich). O jakości fryzur nie mogę się wypowiadać, ale o kebabach mogę powiedzieć, że wszędzie dają to samo. Dosłownie to samo. A we wszystkich supermarketach toczy się gra o to, by nie marnować jedzenia.
Na to, jak postrzegamy świat, a przede wszystkim nasze własne życie, bardzo mocno wpływa kontekst kulturowy, w którym się rodzimy. I takie poglądy często trudno jest zmienić.
Nie wiem, czy wspominałam już kiedyś, że w Danii wieje…? Bo wieje. Tak bardzo bardzo bardzo. Pal już licho, że jest przez to zimno, no ale włosów trochę szkoda…
Nie przypuszczałam, że w kraju cywilizowanym, należącym do Unii Europejskiej, ba, ZACHODNIM, nie będę miała się w co ubrać. A jednak.
Rodzice mojego czeskiego współlokatora ze studiów przyjechali go kiedyś nawiedzić. To bardzo sympatyczni ludzie, więc trochę pogadaliśmy; w pewnym momencie mama kolegi zapytała mnie, co właściwie jedzą Duńczycy. Zgodziliśmy się, że raczej mięso, ale nie znałem szczegółów. W związku z tym dzisiaj przegląd popularnych duńskich potraw.
Po ukończeniu poprzedniego wpisu (klik), oraz przeczytaniu komentarza od czytelniczki, uświadomiłam sobie, że jednak można jeszcze trochę dodać. W związku z tym oto przed wami część druga wprowadzenia do duńskiej rzeczywistości.
Inny kraj zawsze wymusza na nas przystosowanie się do nieco (albo bardzo) odmiennych warunków. Są rzeczy, które o Danii dobrze wiedzieć zawczasu, żeby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek (choć może nie tak nieprzyjemnych, jak śmiertelnie jadowite pająki w Australii).
Wszyscy jesteśmy stworzeniami stadnymi i z zasady potrzebujemy innych, podobnych nam stworzeń, żeby funkcjonować w pełni sprawnie i szczęśliwie. Nie bez przyczyny jedno z pytań kontrolnych w popularnym teście osobowości brzmi mniej więcej tak: Czy mógłbyś/mogłabyś żyć w zupełnej samotności?
Istnieje zasadniczo tylko jeden powód, dla którego mogłabym rozważać dłuższy pobyt w Danii. I dla którego powrót do Polski odrobinę mnie martwi. Czyli szkoła.
Jedna pochopna decyzja, dwa łyki za dużo, kilka myśli za mało – i cały dzień następny spędzamy w stanie zawieszenia. Niby nie jest źle, niby nic takiego, a wszystkie plany i cała energia wyparowały razem z alkoholem.
Nie potrafię policzyć, ile razy słyszałam te pytania: Skąd wiesz, że to ten jedyny? Po czym to poznać? Są jakieś cechy szczególne? Nie masz żadnych wątpliwości?
Nie ma powodu się oszukiwać – Dania nie jest najpiękniejszym krajem na świecie. Jeśli ktoś jednak gustuje w skandynawskich, dosyć płaskich i monotonnych krajobrazach, obfitujących w pola, zwierzęta hodowlane oraz wszechobecne wybrzeża, może się naprawdę spodobać.
Jednym z moich nawyków, których Kot nigdy nie potrafiła pojąć, jest oglądanie filmów o gotowaniu podczas jedzenia. Pozostaje głucha na moje tłumaczenie, że to swoisty krąg życia – jeść, podczas gdy inni gotują na moich oczach. Przynajmniej ma szczęście, że nie próbuję wprowadzać w życie tych przekombinowanych fit przepisów, których pełno na YT.
Nie lubimy śmieci. Pakujemy je do worków, najlepiej różowych i pachnących, i wywalamy za drzwi. Pozbywamy się ich, nie poświęcając zbędnej uwagi. Kto inny się tym zajmie, wywiezie, posegreguje. Nie my.
Jestem już w takim wieku, że co chwilę obserwuję na Facebooku wysyp zmian statusów na „zaręczony/a” lub „w związku małżeńskim”. Moi znajomi tłumami ciągną ku ślubnym kobiercom, chociaż media donoszą, że tego typu zobowiązania są coraz mniej modne.
Odkąd ludzie mogą przemieszczać się pomiędzy krajami o wiele swobodniej, niż kiedykolwiek wcześniej, robią to chętnie i nagminnie. Jedni szukają lepszej pracy, inni zarobku lub miłości, a jeszcze inni po prostu, najzwyczajniej w świecie, nie mają innego wyboru. Bo w swoim domu nie mogą już dłużej mieszkać bezpiecznie.
Każdy ma jakieś osobiste preferencje – można na przykład lubić rap, małże i kolor żółty (nie, tak naprawdę nie można). Można ich też nie lubić (a nawet trzeba). Można nawet próbować nie lubić słońca, ale prawda jest taka, że to trud raczej daremny.
Kobiety wszystko co mają i wszystko co im wolno musiały sobie wywalczyć. Coraz częściej jednak spotykam się z krytyką feminizmu. Ale przecież gdyby nie on, wciąż siedziałybyśmy w domach, podporządkowane temu, czego oczekują od nas mężczyźni.
Jeszcze przed przyjazdem do Danii zewsząd dostawałem informacje, że jedzenie jest tutaj drogie. Po ponad dwóch latach stwierdzam, że da się tanio gotować, a problem mam raczej z różnorodnością dostępnych tu towarów.
W Polsce obchodzimy ostatki, natomiast w Danii ostatnią imprezę przed rozpoczęciem Wielkiego Postu nazywamy Fastelavn. Być może do karnawału w Rio de Janeiro trochę jeszcze tej imprezie brakuje, niemniej jednak było na co popatrzeć.
Pośród ludzi notorycznie czytających, wciąż bezlitośnie zwiększa się liczba osób, sięgających po skandynawskie kryminały. Przede wszystkim są stosunkowo łatwe w odbiorze – czyta się je szybko, a wciągają niemiłosiernie. Nie mniej ważny jest ich mroczny, depresyjny klimat.
Straciłem rachubę w tym, ile czasu i z jaką intensywnością narzekałem na Danię. Kilka błędnych decyzji i dużo za dużo zaufania do innych spowodowały, że druga połowa 2016 roku to najgorszy czas w moim życiu. Teraz się poprawia, więc czas na rachunek sumienia.
Zawsze miło jest wrócić do miejsca, które nazywamy domem. Gdzie dopadają nas wspomnienia z dawnych lat, zawsze z jakiegoś powodu o wiele bardziej przyjemne, niż wtedy, gdy jeszcze były teraźniejszością.
Względność czasu jest zjawiskiem stosunkowo łatwo obserwowalnym. Godzina naturalnie trwa dłużej, gdy siedzimy w pracy, a krócej, kiedy chcemy się odrobinę shyggować.
Związek to z samej definicji niezwykle skomplikowana sprawa. Kiedy jednak dochodzi do tego, że od naszej drugiej połówki oddzielają nas setki kilometrów, robi się jeszcze ciekawiej.
Jeśli chodzi o naukę języka obcego, każdy wie, że im szybciej, tym lepiej. Coraz częściej prowadzone są zajęcia również dla maluszków, które mimo że jeszcze nie mówią, to chłoną wszystko jak gąbki. Jak sobie jednak poradzić, kiedy musimy opanować obcą mowę w dorosłym wieku?
Wokół Polaków krążą za granicą różne stereotypy. Że nosimy białe skarpetki do sandałów (chociaż każdy wie, że tak naprawdę to nie my, tylko Niemcy), że śniadanie popijamy wódką (Rosjanie), albo że ciągle kombinujemy, jak tu się nachapać nie robiąc nic (Włosi).
Gdy w Polsce odbywał się czarny protest i gdy ostatnio przeczytałam o nowych pomysłach prezydenta USA, zaczęłam się zastanawiać, gdzie nie będę się bała zajść w ciążę. W związku z tym musiałam zorientować się, jak to w Danii dokładnie wygląda i czy przypadkiem nie trzeba będzie zaraz wracać.
Najtrudniejszą rzeczą w wyjeździe za granicę, ze wszystkich niezwykle skomplikowanych i żmudnych kwestii, jest zasymilowanie się z zupełnie nowym społeczeństwie. Poznanie i zaakceptowanie odmiennej, niekiedy wręcz egzotycznej, kultury. Znalezienie znajomych, którzy choć trochę wypełnią pustkę po przyjaciołach i rodzinie.
Narzekanie to jedna z polskich dyscyplin sportowych. Na nic jednak chyba nie narzekamy tak bardzo, jak na stale rosnące ceny, niskie zarobki i… tragiczną służbę zdrowia. Po prostu najstraszniejszą na świecie.
Życie za granicą nie jest dla każdego. Wydawałoby się, że do wszystkiego można się przyzwyczaić, że przecież wszystko ma swoje jaśniejsze, jak i ciemniejsze strony, że z czasem tęskni się przecież coraz mniej. Otóż nie.
Kto nie lubi spędzić wieczoru w przytulnym, nagrzanym domu, owinąć się kocem, sączyć gorącą herbatę z cytryną i imbirem – zwłaszcza zimą? Gdy za oknem hula wiatr, a my słuchamy tego z satysfakcją osoby, której nic a nic to nie obchodzi.
Zanim jeszcze przeprowadziłam się do Danii snułam marzenia o dalekich wycieczkach rowerowych. Tutejszy krajobraz jest jakby do tego stworzony. Oczami wyobraźni widziałam wyraźnie, jak mkniemy przez pola i lasy, trzymając się za ręce, a wiatr rozwiewa nam włosy (i jedną brodę). More…
Opowieści znajomych, a także własne doświadczenia, każą mi stwierdzić, że Polacy mają jeden główny problem, gdy tylko znajdą się poza granicami swojego kraju. Nagle czują się zagrożeni. Coś musi być nie w porządku. O co chodzi tym wszystkim ludziom? Na pewno nasrał na mnie ptak, albo zapomniałam zdjąć wałki. Albo oni po prostu knują coś strasznego.
Przyjazd do Danii to sprawa od samego początku skomplikowana. Zwłaszcza, jeśli a) nie podejmujesz tam studiów, b) nie masz zatrudnienia, c) właściwie to nie bardzo masz na to fundusze. Dania to kraj bardzo opiekuńczy – dla Duńczyków. Naczelną zasadą, którą najlepiej przyswoić zanim się tu przyjedzie, jest brak wsparcia i ubezpieczenia, dopóki państwo nie ma gwarancji, że dasz radę sam/-a się utrzymać.
Dorastałyśmy, oglądając bajki Disneya, marząc o zostaniu prawdziwą księżniczką – idealną i przyciągającą zastępy królewiczów. Mogą już nawet być bez tych koni. Tatusiowie powtarzali nam, jakie jesteśmy piękne, cudowne, a jakie mamy lśniące loki! I chociaż z jednej strony wpajano nam, że to wnętrze tak naprawdę się liczy, to z drugiej mama wyrażała zadowolenie, że jej córeczka ma zgrabniejsze nóżki, niż pociecha sąsiadki.
Kiedy Niedźwiedź oznajmił, że dostanie pracę i nie zamierza wracać do kraju, moje życie wcale się nie zawaliło, nie obrzuciliśmy się pretensjami, nie było łez. Wręcz odwrotnie! W swojej naiwności postanowiłam uwierzyć, że gdzie indziej musi być o co najmniej jedno niebo lepiej. More…
